Winst en Verlies

Winst en verlies

 Wat ligt het ver weg zo’n leven

mijn leven, alsof het in een kamer

achter beslagen ruiten is gaan slapen.

Ergens in een hoek onder een tafel voert

de oude pijn soms nog de boventoon

aan het plafond zweven

kwetsbaar nog wat draadjes hoop voor morgen;

 schoorvoetend valt door het dakraam

een gouden spoor van zonlicht naar binnen.

Herinneringen maken we - kamers vol –

zónder het te weten.,

…maar misschien kun je vandaag wel opstaan:

en op zoek gaan naar het zingen van een Vogel,

wandelen in een nieuwe dageraad, zo’n jonge dag

zo’n dag die glimlacht en die jou kan drágen

als een pleister op de wonden

van het hart

juni II, 2012 [de huisdichter] nr. 163 in Tromgeroffel. 

Afbeelding: ‘Het Menselijk Hart’ door H. Hesam

Tijd

  Tijd

als lome schepen varen

de dagen heen naar het grijs vergeten.

op de dakrand van het heden

drijven woorden als wolken

uiteen, wat heb ik gezegd

toen het nog gisteren was en wie

waren de getuigen

- vergeten -

luchtkastelen opgegaan

in onopgemerkte uren van het afscheid

van mijn jeugd

langzaamaan is wat

nog komt alweer

voorbij

Juni 2012, [de huisdichter] nr163 in Tromgeroffel

Afbeelding: ‘De Wolkenschilder’ door Ben Goossens

Pegasus and Chrysaor 1876-1885 Edward Burne-Jones

Het Dichterspaard

Uit de liefde tussen Medusa en Poseidon werd Pegasus geboren. Op het moment dat Perseus Medusa onthoofde kwam Pegasus te voorschijn uit haar onthoofde lichaam.

Pegasus probeerde naar de Olympus - het huis van de goden - te vliegen, wat hem uiteindelijk is gelukt nadat hij  Bellerophon (de hoogmoedige) die hem gevangen had gehouden van zich had afgeschud. Daar werd Pegasus de drager van de bliksemschichten van Zeus en hij gaf ook zijn naam aan een sterrenbeeld op het noordelijk halfrond.

Met zijn hoefslag schiep hij ''de paardenbron” Hippocrene. Deze bron was heilig voor de muzen en Apollo. De bron was een bron van inspiratie voor de muzen en de dichters en bracht hen tesamen in dichterlijke vervoering.

Daarom wordt Pegasus ook wel 'het dichterspaard' genoemd, het rijdier van de dichters.

 The winged horse

Soms, heel soms waag ik het schoorvoetend me kortstondig een dichter te voelen wanneer ik door de muze bevlogen ben. Soms ook voel ik me zelf de muze van 'Het Gedicht'. En wéér vallen de twee – muze en gedicht - samen als onvervreemdbare delen van mijzelf en telkens weer laaf ik me aan de bron Hippocrene, waar mijn ziel woont, zuchtend, wachtend op Pegasus die me op zal nemen en me meevoert naar gezegende plaatsen.
Omsloten in een ring van beloftevolle zegening draagt het woord mij naar huis en ooit zal er wellicht wat genade zijn, mijn hart in tederheid en zachte razernij - vol ongeloof zal ik wachten tot hij me komt zoeken. 
En mocht ik sterven, dan toch zal mijn leven vervuld zijn, want zó heb ik liefgehad, niets dan liefgehad - de muze;  buiten en binnen mij.

In 'Ode to a nightingale' verwijst John Keats naar de Hippocrene:

..... O for a beaker full of the warm South
Full of the true, the blushful Hippocrene,
With beaded bubbles winking at the brim,
And purple-stained mouth;
That I might drink, and leave the world unseen,
And with thee fade away into the forest dim: .....